Σε τι να σε διαψεύσω βρε Κωνσταντίνε; Να ανοίξω κουβέντα μαζί σου για το αν όλες οι γυναίκες είναι πουτάνες; Aνίκανες για σκέψη; Aυτάρεσκες; Aναίσθητες; Aδίστακτες; Aδικες; Φιλάρεσκες; Ανειλικρινείς; Καιροσκόπες; Εγωίστριες; Χαμηλά ερπετά που ζουν μόνο για την ηδονή της ψυχής τους και του σώματός τους; Ή μήπως ένα “ο άνδρας γεννά, αφού η γυναίκα τίκτει. Η φύση δεν άλλαξε, τα παρά φύσιν εκτροχιάστηκαν.” τα εξηγεί όλα; Μου φαίνεται ότι ψάχνεις απεγνωσμένα να βρεις λόγια πικραμένα για να δικαιολογήσεις την δική σου θλίψη.
Έχω νοιώσει και εγώ να μαγεύομαι, να ερωτεύομαι, να θέλω να πεθάνω για κάποιον, να ονειροπολώ, να γίνομαι θύμα, να σβύνω κυριολεκτικά. Μήπως είμαι άντρας και δεν το ξέρω; Έχω νοιώσει και εγώ απογοήτευση, έχω μισήσει τον ίδιο μου τον εαυτό που αγάπησα, έχω ακροβατήσει μεταξύ τρέλλας και λογικής, τι πάει να πει ότι όλοι οι άντρες είναι γαιδούρια; Η αλήθεια είναι πως για κάποιον καιρό αυτό σκεφτόμουν αλλά μετά κατάλαβα ότι είστε και εσείς θύματα όπως είμαστε και εμείς.
Μόνος σου δίνεις την απάντηση Κωνσταντίνε…έγινες κυνικός. Ποιος ευθύνεται περισσότερο για αυτό; Η γυναίκα που σε πλήγωσε ή εσύ; Που είναι η σκέψη σου που ως άντρας λες ότι έχεις το προνόμιο και γεννάς; Ή μήπως αυτή είναι μόνο χρήσιμη για να περιφρουρήσει τα πληγωμένα σου αισθήματα με το να τσουβαλιάζεις όλες τις γυναίκες; Μήπως με αυτήν την τακτική παρατείνεις τον πόνο που νοιώθεις μέσα σου;
Ξέρεις Κωνσταντίνε, έχω την αίσθηση ότι σε είδα σε εκείνη την συνάντηση στην Πάτρα. Στο τέλος πήγα στην είσοδο του ξενοδοχείου και συνομίλησα με έναν κύριο ηλικιωμένο, με άσπρα μαλλιά (αν θυμάμαι καλά). Μου είπε ότι αυτός είχε διοργανώσει την ομιλία. Ήμουν η κοπέλα με τα μακριά σγουρά μαλλιά (και ολίγον τι φουντωτά). Γύρισα και είδα ένα παιδί με μεγάλα μάτια γεμάτα θλίψη και πάθος και κάτι μου είπε πως ίσως να είσαι εσύ. Μην το κάνεις αυτό στον εαυτό σου….